Adile Celal: Kırım, Kırım Tatarlarının vatanıdır!

Yakın zamanda Rus esaretinden kurtarılan, Kırım Tatar Milli Meclisi (KTMM) Başkan Yardımcısı Nariman Celal’in kızı Adile Celal, Kıyiv’de 12 Eylül 2024 tarihinde "çocuk güvenliği" başlığıyla düzenlenen 4. Lider Eşleri Zirvesi’nde bir konuşma gerçekleştirdi.

"ÇOCUKLUĞUMU NASIL KAYBETTİĞİMİ FARK EDEMEDİM"

Konuşmasında Adile Celal, babasının Rus güvenlik güçleri tarafından acımasızca gözaltına alınmasına nasıl tanık olduğunu anlatırken, “Hayal edin, 12 yaşındasınız, kendi odanızda uyuyorsunuz ve birden anneniz sizi uyandırıyor. Evinize bir sürü silahlı ve siyah maskeli insan girmiş. Çok korkutucuydu. Kimseye ulaşamıyorduk, odada oturup isterlerse bizi öldürebileceklerini düşündüm.” ifadelerini kullandı.

Adile Celal’il konuşmasının tam metni şu şekilde:

Merhaba benim adım Adile. Ben Kırım Tatarıyım ve Kırım benim vatanım. Büyük ve harika bir aileye sahibim. Ailemin yanında kendimi her zaman sakin ve güvende hissettim. Ta ki, düşman babamı çalana kadar…

Rusya vatanımı işgal ettiğinde ailem kalmaya karar verdi çünkü Kırım, Kırım Tatar halkının anavatanıdır. Gazeteci ve Kırım Tatar Milli Meclisi Üyesi olan babam Nariman Celal, Kırım Tatarlarının hak ve çıkarlarını savunmaya devam etti. Dünyaya gerçekleri anlattı ve Kırım'ın işgalini açıkça kınadı. 2021 yılında, tehditlere rağmen babam Kırım Platformu zirvesine katılmak üzere Kıyiv’e gitti. Evine döndükten sonra ise tutuklandı. 

Sabah erken saatlerde evimize baskın düzenlediler. Hayal edin, 12 yaşındasınız, kendi odanızda uyuyorsunuz ve birden anneniz sizi uyandırıyor. Evinize bir sürü silahlı ve siyah maskeli insan girmiş. Çok korkutucuydu. Kimseye ulaşamıyorduk, odada oturup isterlerse bizi öldürebileceklerini düşündüm.

Babamı aldılar… Annem çoğu zaman evde olmuyordu. Mahkemelere ve babamla görüşmelere gidiyordu. Ben, en büyük kız kardeş olarak, küçük kardeşlerimle ilgilenmek zorundaydım. O zaman kız kardeşim 9 yaşındaydı, erkek kardeşim 4 yaşındaydı ve en küçük kız kardeşim henüz bir yaşındaydı. Tüm bu olaylar o kadar ani bir şekilde üzerime çöktü ki, çocukluğumu nasıl kaybettiğimi fark edemedim. Kızgınlık, üzüntü, kırgınlık hissettim. En önemlisi, yalnızlık. Çünkü yanımda en yakın insanlar, ebeveynlerim, yoktu.

15 yaşındayım. Babamın serbest bırakıldığını öğrendiğimde, bu aldığım en mutlu haberdi. Bu sadece benim ve ailem için değil, tüm Kırım Tatar halkı için de böyleydi. Artık babamın yanımda olduğu ve onunla konuşabidiğim için çok mutluyum. Ailemiz, babamın evi Kırım'a dönmesini yasakladıkları için vatanımızı belirsiz bir süre için terk etmek zorunda kaldık. Bu gerçekten acı verici. Ama en önemlisi, ailem tekrar bir arada. Ancak Kırım'da hâlâ huzurlu bir çocukluktan mahrum bırakılan birçok çocuk var. Onları kurtarabiliriz: ebeveynlerini geri getirebiliriz, güvenliği ve özgürlüğü geri verebiliriz. Onlara çocukluklarını geri verebiliriz!

Ümit ediyorum ki, yakın zamanda vatanımıza, halkımızın yanına geri döneceğiz!

Teşekkürler.